เมื่อขาอ่อนโดนทิ้ง…

สวัสดีครับผม…วันนี้จะมาบันทึกกิจกรรมปั่นจักรยานที่ต้องจดจำไปนานเลย…555+

ใครขาอ่อนยกมือขึ้น….ถ้าจะยกมือคงจะเป้นผมละมังครับ… จริงๆแล้วจะว่าแก้ตัวก็ใช่นะครับ แต่จริงๆแล้ว วันศุกร์ผมไปตีแบดฯมา..แบบวันเสาร์มีอาการปวดเมื่อยกล้าเนื้อพอสมควรวันอาทิตย์ก็ไปปั่นจักรยานเลยครับแบบต้องใช้ตัวช่วยนั่นคือ เด้าวเตอร์เพน…ก็เย็นสบายดีครับคิดว่า น่าจะผ่านทริปนี้ได้ เพราะผ่านทริป 90 โล มาแล้ว เอาละ ไปเจอบรรยากาศที่หน้าร้าน MT.Bike โอ้..มีกลุ่มนักปั่นอยู่จำนวนหนึ่งไม่มากเหมือนครั้งทริปเปิดร้านอะนะ ดูๆแล้ว ทุกคนหน้าตาคุ้นๆทั้งนั้นเลยว่าขาแรง…อิอิ ..แต่ก็เอาเถอครับ เพราะคิดว่ายังไงก็สบาย 555+  เจ็ดโมงครึ่งเริ่มต้นออกทริปครับผมก็อยู่กลุ่มต้นๆกับ อาจารย์เจริญครับ..แบบสบายๆครับผมในเมืองเอาไปเรื่อยๆ..ก็ปั่นไปคุยไป.. ผ่านหน้าโรงพยาบาล ออกไปเส้นชยางกูร..ตรงออไปทางบิ๊กซี ผ่านออกหน้าโตโยต้าดีเยียมครับ ..อาจารย์เจริญบอกว่าปั่นชมวิว… พอช่วงหน้าโตโยต้าดีเยียม ผมก็ลองสปีดดูครับ นิดหน่อย..35 Km/H  เอง ไปอยู่หลังกลุ่มนำ 3 คนแรก..ก็ตามก้นไปเรื่อยๆอะครับ สักนาทีให้หลังเท่านั่นแหละครับ..โอ้แม่เจ้ากลุ่มหลังเริ่มกระฉูด..ผ่านไปแล้วก็…ผ่านไป.. ผมเองก็อยู่ท้ายกลุ่มโดยอัตโนมัติ 555+
จากนั่นก็ตค่อยๆห่างไปเรื่อยๆครับ (อย่างนี้เรียกว่าโดนทิ้ง) โอ..ดูความเร็วผมก็ ไม่ต่ำกว่า 33-35 อะนะ แต่ก็ยังไม่ทัน 555+ ผ่านไปทีละหลักกิโล จุเลี้ยวบ้านหนองไข่นกอยู่ กม.ที่ 20 มันช่างยาวไกลเหลือเกิน.. ในใจ คิดว่า จะไปต่อหรือจะกลับ แต่เอาวะ..ลุยๆไป ชนะตัวเองก็พอ..ไปได้เท่าที่ขาเรามีแรงละกัน พอเลี้ยวบ้านหนองไข่นก ก็ยังไม่เจอใคร (..เออลืม..ทีมงานใจดีครับ ยังมีคนรอเก็บท้ายอยู่ หนึ่งท่าน..อาจจะกลัวว่าจะมีใครเลี้ยวไม่ถูกแยกละมั้ง..มารอให้กำลังใจครับ ขอขอบคุณครับที่ท่านมีน้ำใจสำหรับขาอ่อน…อิอิ) ก็พอใจชื้นขึ้นมามั้งครับ ไปต่อครับ ยังไม่เห็นหลังใครเลย แต่ขอบอกว่าทางนี้สวยมากครับ น่าปั่น ถนนลาดยางออกมาทะลุบ้านหนองไหล(ค่ายลูกเสือ) พอเข้าเขตบ้านหนองขอนก็เจอกลุ่ม จักรยานกลุ่มท้ายหรือกลางหว่า กำลังสปีดไปกันต่อ..แต่มี หนึ่งท่านที่ไม่เร่งกับเพื่อนซึ่งผมคิดว่าเค้าคงคอยเก็บท้ายด้วยละมั้ง  ผมได้โอกาสครับไปเกาะท้ายแกเลย..ตั้งแต่ก่อนออกแยกหนองไหล ก็เกาะตูดมาตลอดครับแกก็ไม่ว่าอะไรก็มากันเรื่อยจนเข้าเมืองก็เลยได้โอกาสคุยกันครับ ถามแกว่าปั่นแถวไหนครับ แกบอกว่า ปั่นที่ศรีสะเกษ แกคือ” เอเลี่ยมพระ” ที่ผมเห็นในเว็บบอร์ดของ ubonmtb
บ่อยๆนั่นเอง..ต้องขอบคุณไว้ ณ ที่นี้ด้วยครับที่ไม่ทิ้งกัน อิอิ แกยังชวนไปทริปเขาพระวิหารเลย…โอ้..ไม่ไหวละครับ..แค่นี้ก็แย่แล้ว.. 9.30 น. ถึงร้านตามกำหนดครับผม ทานน้ำหวานแล้วก็กลับบ้านก็จนทริปนี้ครับผม

สำหรับผมนั้นถือว่าเป้นประสบการณ์ที่มีค่าครับ ทำให้รู้หลายๆอย่างเพิ่มขึ้น.. อย่างแรกคือ ผมยังต้องใช้เวลาอีกนานครับ ต้องฟิตรางกายเพิ่มเติมครับ..อย่างสอง มิตรภาพสร้างขึ้นได้ทุกเมื่อ.อย่างสาม.หาเพื่อนปั่นระหว่างทางดีกว่าปั่นคนเดียว…